Gurkovo

Meer dan 90 km, en daarbij 1019 m klimmen met een volledige bepakking dat kan tellen. We waren op tijd vertrokken, een beetje regenachtige dag, en wat frisser dan voorbije dagen, en toch een beetje de onzekerheid van hetgeen ons te wachten staat, en daarbij denken we al verder ... de Pamir Highway, dus vandaag meer dan 50km klimwerk, is een uitdaging. Ieder op eigen tempo, en er wordt niet teveel gepraat ...zelfs bij het eten denken we aan wat ons te wachten staat. Boven op de col, is het koud, maar we kunnen binnen een lekkere kippensoep eten met een broodje dat pas uit de oven komt, de barman heeft een jaar in Deinze gewerkt... komen we te weten wanneer we afrekenen en blagodariá (dank u) zeggen, want dat is een toverwoord, als we dat zeggen, dan lachen de Bulgaren vriendelijk en beginnen ze te praten... ongelooflijk toch! En dan 25 km dalen, echt waar
 25km naar beneden, zonder trappen tot in Gurkovo, blijkt dat er geen plaats is om te slapen, en bij de hulppost helpt een ambulancier ons om een slaapplaats te zoeken en te vinden, maar dan zullen we 12 km terug rijden ... dat doen we er even bij dan, en het is na achten wanneer we arriveren.  En morgen rijden we verder.

allesiesse e, bij de Bulgaren.

Gorna Orjachovitsa, 51 km veder met een gesluierd zonnetje, toch wel warm, geen wind, stevig op en af vandaag. drie maal de verkeerde code aan de ATM machine, dus gebruiken we nu en dan een andere kaart waarvan we de code wel kennen. Het was weeral groener dan de voorbije dagen, met mooie panorama's, oneindig ver kunnen zien, zonder pylonen, zonder afrastering of prikkeldraden die de weiden en de akkers scheiden, geen lintbebouwing of andere ongerijmdheden tijdens onze ritten door Bulgarije, maar nooit een vlakke rit, steeds glooiend, soms een helling, zij het een korte, van 10%. Op tijd eten we brood, bananen en chocolade, dagelijkse kost. En als we dan toch een terras tegen komen, een koffie.En wie de titel niet zo goed begrijpt, er ontsnapt niets aan haar oog wanneer ze een oud opschrift ziet op een gevel, wanneer ze een ooievaar ziet die wacht op zijn kikkermaaltijd, kortom alles ziet ze he! 

Pleven - Pavlikini in groen en geel

Mooie route vandaag, met alles erop en eraan 81 km, in een groen-gele omgeving, want heel veel koolzaad op de velden, en geen vals plat zoals je kan zien op het profiel hiernaast. Het was warm, ergens onderweg 27° op de thermometer, dus liters water gedronken. De meeste wegen liggen er aardig goed bij, en het is hier altijd zondag, zo leeg zijn de straten, en nooit wegmarkeringen, en iedere keer opnieuw een verrassing wanneer we naar het centrum van een gehucht, dorp, stad ... rijden, want daar steeds een proper plein, of een net parkje,... en de omliggende straten kan je dan weer moeilijk straten noemen, het zijn meestal met kiezel bedekte wegen, met putten die je als fietser best kan ontwijken.
18h in Pavlikeni (Bulgarian: Павликени),... Snel verfrissen en iets eten, morgen de volgende etappe op het menu.

Vals Plat?

Okay, Vals plat, wat zegt dat... ik denk... het ziet eruit als een berg oprijden maar je rijdt naar beneden?  Of nee, is het een berg afrijden maar het gaat omhoog?  Bekijk het maar,... Basecamp, het programma waarmee we onze route iedere dag maken laat ons een profiel zien dat relatief vlak is, dus het wordt een vlakke rit vandaag. We starten na een stevig ontbijt, den berg op, 30 minuten 180 m naar omhoog. Wacht Efkes waar is dat sleuteltje van de fiets? We zoeken ons suf, binnen buiten, alle tassen uitladen, tot we een half uur later (30 minuten) het sleuteltje uit de rechterzak van de fleece halen, en het was een rode fleece. Dat kan tellen, die 180 m. omhoog. Vals Plat? Later op de dag is er nog een goeie, 10% duizend meter omhoog, kan ook tellen. Vals Plat? inmiddels zien we dat de koeien buiten staan, zoals je kan zien...
Dus een vlakke rit (hm hm) van 80 km naar Pleven, mooie, zeer lange rechte stukken, in een weidse meestal zeer groene omgeving. En het is zeer warm, dus wanneer we kunnen, vullen we het water aan. Pleven bereiken we tegen 18h, en het is weer een aangename verrassing, een leuke lange brede winkelstraat, met veel volk en een hele hoop terrassen. Morgen rijden we verder.

zdraveĭ, nu in Оряхово = Oryahovo 75 km verder.

Zon, geen wind, koffie op terras aan de Donau, naar de winkel bananen chocolade, brood, water, en wat verder een terras en als ontbijt een lekkere kippensoep met brood. Jordan (Bulgaar met baard) komt naar me toe en vraagt vanalles, nieuwsgierig dat hij is wanneer hij onze bepakte fietsen ziet. Waar kom je vandaan, waar rij je naartoe, hoe lang enz...en dan is het aan ons: ja=da, nee=né, aub= molia, dank u= Blagodaria,...enzoverder, leuke Bulgaren... we noteren alles en doen ons best onderweg om Bulgaars te leren, of toch die tien woorden die we genoteerd hebben. (de titel vertalen? zdraveĭ=hello).
We rijden verder in de zon, ondertussen is het al meer dan 20°C., en het gaat weer bergop en bergaf, tot in Oryahovo, waar we opnieuw, en dit voor de laatste keer dicht bij de Donau slapen. Vooraleer we Oryahovo binnenrijden zien we op enkele meters van ons, in de wei, ....een WOLF! En hij loopt sneller weg wanneer hij ons ziet dan je kan denken. We hebben onderweg veel geitjes gezien, dus dat verhaal klopt niet, en roodkapje zijn we ook nog niet tegengekomen... Morgen verlaten we de Donauroute definitief en dan rijden in de richting van Edrine, Turkije, maar dat is dan toch weer 400 km verder.
De Donau, 1700 km hebben we langs de Donau gereden, regen, hagel maar vooral veel zon, een echte aanrader om te fietsen, een zeer gevarieerde route, soms een steil dal of een brede vallei zoals in Wachau, maar ook door Wenen, Bratislava, Budapest, Belgrado... 

Onderweg naar Lom 58 km verder

Om 7:30u op, inpakken en op zoek naar een koffietje. 't Is soms moeilijk uitmaken wat je waar kan krijgen. Het Cyrillisch lijkt hier in Bulgarije nog moeilijker leesbaar en verstaanbaar dan in Servië. Maar we vinden een kebab waar de mensen buiten ook koffie drinken, dus daar even parkeren. In het zonnetje, want het is koud. We vinden iets later ook nog water, brood, kaas, chocolade en bananen voor onderweg. We rijden Vidin uit op brede 'lanen' die een beetje lijken op gewestwegen, maar dan zonder wegmarkering. De appartementsblokken en huizen die we passeren bij het buitenrijden, ogen allemaal even armoedig. We zijn het gewend ondertussen, maar 't is toch nog altijd verbazend dat er in de lege, donkere, vervallen, met kapotte ramen en dito pleisterwerk, nog mensen wonen en/of werken. De talrijke cabanes die overal opduiken, binnen en buiten de stad, kunnen vanalles herbergen: vaak is het een soort mini mini supermarktje waar je zowat alles voor 't huishouden kunt kopen, maar 't kan ook een cafeetje zijn, of een werkplaats. De agressieve honden aan de randen van de stad zijn ook weer van de partij, maar daarvoor hebben we  steeds op tijd de bamboe stok klaar om ze af te schrikken. De stok laten zien en op de tassen slaan is meestal genoeg, we hoeven de honden niet te slaan...We komen ze vaak tegen, loslopende honden, net zoals in Servië, en van alle soorten. De straathonden laten je meestal gerust, de wakende'domestics' liggen vaak aan de ketting maar gaan heftig te keer als je passeert, en de eenzame zwervers onderweg lopen of kruipen bang weg als je nadert. 

We rijden nog steeds langs de Donau, zij het wat op afstand, via de autoweg (fietspad is er niet meer op dit parcours vandaag). Slechte weg, veel vrachtverkeer en we zijn blij als dat op de wat kleinere wegen wegvalt.

We fietsen netjes achter elkaar, om beurten eerst, en soms vlakbij elkaar, en soms verder weg. We beseffen dat we niet genoeg kunnen communiceren en afstemmen bv hoe we willen rijden, iets sneller, iets trager? Tempo bergop of bergaf? Richting? Goeie benen of slechte benen? We hebben elk zo ons gedacht of gemoed bij momenten, en vandaag wordt een discussie bij een wel/niet stop onderweg best emotioneel. Maar binnen een jaar, wat stelt zo'n dispuut dan nog voor? Niks, besluiten we; we zijn en blijven graag samen onderweg, en daar mogen we op tijd aandacht en tijd voor blijven maken, ook al hebben we bv slecht geslapen vannacht.

De Donau - ja nog steeds - lijkt in deze streek eigenlijk weinig aandacht te krijgen. Weinig of geen activiteit op het water, laat staan toerisme of horeca langs de oever. Ook aan de overkant in Roemenië zien we geen beweging.  ongerepte natuur enerzijds, maar ook vele ongecontroleerde stortplaatsen her en der. We vragen ons af of er in de zomer zoveel meer activiteit zou zijn, maar aan de infrastructuur aan de oevers te zien, gebeurt dat al lang niet meer. Glorietijden voorbij...

Lom blijkt een grote, gastvrije stad, en de zon schijnt! 't Is ondertussen tegen de 20°C geworden, dus bij aankomst in het goedkope hotel aan de rand van de Donau, meteen de short aan en langs de kade iets drinken, eten, én straks vroeg ons bed in :)

Negotin, bergetappe, 52 dagen onderweg!

58 km - 800m klimmen en 700m dalen, Het regent. We kunnen dit aan, zonder aarzelen trekken we onze regenkledij aan en we vertrekken, wind in de rug. We kopen nog vlug wat bananen en water, het is zondag, alles rustig, weinig of geen verkeer. De eerste kilometers lopen vlak, niet echt bergop. Na anderhalf uur fietsen zitten we op een terras, het regent niet meer, maar alles is gesloten. Wanneer toch iemand om de hoek komt kijken, vraagt hij ons of we een koffie willen drinken, waar we natuurlijk gretig "da molim" op antwoorden. Na onze koffie vertrekken we en is alles weer stil en verlaten. We vatten de eerste klim aan, stevig doorklimmen voor een dik uur. Hilde rijdt ergens voorop, Ward volgt op een respectabele afstand. Age before beauty of hoe zat dat nu weer? Het is koud veel wind maar het regent niet meer. Na een echte afdaling gaat het weer naar boven, en nadien weer, en nog eens... Willen of niet, vijf kilometer voor Negotin stoppen we noodgedwongen, en eten we alles op wat er in onze tassen zit. Ei, kaas, salami, brood, chocolade, echt alles! Nadien volgt er een lange afdaling tot in het centrum van Negotin. Hotel Beograd, stelt niks voor, maar we kunnen een douche nemen en we liggen in een bed. Morgen steken we de grens over, Bulgarije! De weersverwachtingen voor komende dagen vallen goed mee. Zon! Dus kan de regenkledij onderin de tas!
Wat we zeker willen onthouden van onze rit door Servië, vriendelijke mensen! Overal maken ze een praatje, lachen ze, vragen ze waar we thuishoren, waar we naartoe rijden, ...
Wat we ook merken, dat we een reis maken met onze fietsen, wij maken een droom waar, maar door dit te vertellen aan de mensen, merk je dat er veel mensen zo'n droom hebben, ze reageren met ongeloof, ze lachen, ze vloeken en ze wensen ons een fantastische reis,... en dat geeft ons een fantastisch gevoel. Servië was een mooie ervaring.

Donji Milanovac

Mooie rit vandaag van Vinci naar Donji Milanovac, 68 km verder, langs de Donau. Koud deze ochtend, maar de zon was er en het werd aangenaam fietsweer. Na een stevig ontbijt, en bij een graad of 4°C rijden we verder waar we gisteren gestopt waren, richting Ijzeren Poort.
De Donau vormt hier de grens tussen Roemenië in het noorden en Servië in het zuiden. De rivier scheidt op deze plaats de zuidelijke Karpaten van de noordwestelijke uitlopers van het Balkangebergte.
In het Roemeens gebruikt men de aanduiding Porțile de Fier, letterlijk "IJzeren Poorten", waarmee dan ook de gehele reeks kloven wordt aangeduid. Na enkele tientallen tunnels, gaat het in een snelle vaart terug naar beneden, naar de Donau. Vlak voor we Donji Milanovac binnenrijden, zien we een gezellig rstora, een resta, oran,... als we goed kijken, zien we allen ontbrekende letters, een restoran dus, en we vragen of ze een kamer hebben met zicht op de Donau? Geen probleem en erriswifi. Aan een spotprijsje hebben we een warm bed en lekker eten vanavond! Morgen is er een andere dag!

Bela Crkva

Bela Crkva means "white church" ...bereiken we na een koude, regenachtige dag, met een mooie rit langs de Donau, over een onverharde weg, deels modder en zeer glad. In Dubovac, halverwege willen we iets drinken, en dat lukt ons ook wanneer de "winkeldame" het raampje open schuift... Ons eerste gedacht was dat alles hier gesloten was. Binnen is het warmer dan buiten en we drinken huisgemaakte koffie. Na Dubuvonac blijft de route op de rijbaan en dat rijdt een stuk vlotter. Tegen halfvijf bereiken we Bela Crvka. We vinden een slaapplaats aan 3000 Dinar (24 EURO). In het plaatselijk restaurant betalen we voor ons avondmaal 1930 Dinar, drank inbegrepen. En voor we het vergeten, je kan hier overal roken, binnen, buiten, op de terrassen ... OVERAL dus. DAT was wel even anders in Hongarije waar je alleen op de terrassen mocht roken maar niet vlakbij de deuren... even wennen toch! En de knie?  Die deed het prima... maar we blijven voorzichtig, en een icepack blijft steeds bij de hand.

Donderdag zijn we weg

Terwijl Ward de route aanpast en Hilde de boodschappen doet (puur toeval deze rolverdeling) brengen we de eigenaar op de hoogte dat we donderdag vertrekken. Dus zo ver zijn we dan, "de knie" gaat erop vooruit, nog één dag woensdag met de knie naar boven en met een ice pack ... moet lukken om donderdag verder langs de Donau te rijden. We hadden tijd genoeg deze dagen  om de route te bekijken langs alle kanten, en we gaan het een en ander aanpassen. Zoals gezegd rijden we verder langs de Donau en nadien zullen we eerst op de grens met Roemenië rijden, nadien in Roemenië om dan in Bulgarije aan te komen. We denken er ook aan op de kustlijn (Zwarte Zee) te volgen doorheen Turkije, maar dat is toekomst... dus dat lees je later.

Smederevo 60km verder

De mama van gastheer Goran in Smeredevo poseert fier voor de foto met haar buurvrouw en de bloemetjes (die ik  onderweg bij een korte fietsstop kreeg van een passerende hiker :)) die ik haar met plezier schenk bij aankomst.
Een dag later, zaterdag, passeren we 's morgens nog even bij het plaatselijk ziekenhuis voor nazicht van Ward's rechterknie  die opspeelt.  De dokters raad is duidelijk: 3-4 dagen platte rust en knie omhoog met ice-pack. Paasweekend in Smeredevo dus! 't Bevalt ons best. We zitten ondertussen op een ander adres vlakbij, nog goedkoper en zelfs met meer comfort (chauffage/douche die werkt bv). We kunnen de zelfgeschilderde, gekookte eitjes die ze ons hier van alle kanten aanbieden zelfs gaan verstoppen en op ons dagelijks Servisch menu (lees: met vooral veel salami, yoghurt en brood) -zetten.
En op Paasmaandag poetsen we de fietsen :)

Београд - 78 km verder

Београд, Beograd; letterlijk 'witte stad' is de hoofdstad van Servië... bergop, wind op kop, Dragan met zijn klas houdt ons tegen op de brug over de Donau ... foto met zijn leerlingen... mooi! Later passeren de kids ons en ze wuiven en zeggen Hello...Sremski Karlovci... daar zien we elkaar terug en nu willen wij een groepsfoto ...we rijden verder richting Belgrado. En nu gaat het echt bergop. Tegen 13h zien we een 'restauran'. Tijd voor een omelet en een Griekse sla. Richting Belgrado... druk, drukker, drukst! 12km vóór het centrum kunnen we de hoofdbaan verlaten, geen bussen meer geen auto's. We vinden vlakbij de Donau een gezellige plaats, geen tent vandaag, wat ons plan was, maar een klein hotel aan de Donau. Vlug een douche en dan een terrasje aan de Donau.

Нови Сад

Нови Сад - Novi Sad, Вард и Хилда у Србији

Vard i Hilda u Srbiji

Zastava

Zastava (Servisch: Застава Ауто) (officiële naam Zavodi Crvena Zastava, ofwel Rode Vlag Fabriek, afgekort Z.C.Z.) was een Joegoslavisch, later Servisch personenautomerk(volgens wiki)...Dus die rijden hier nog met tientallen, oude tot zeer oude modellen maar er rijden dan weer minder Lada's. Maar terzake. 👉Vertrokken rond 10h30 na een bezoek aan Sombor. Een SIM-kaart lukt niet meer gratis,... gisteren blijkbaar wel! Koffie en koffiekoek, water, en weg! De zon schijnt, en de wind blaast de goede richting ... we zien wel waar we geraken vandaag. Gans de dag blijven we alert, putten langs de weg, tweebaansvak en toch wat verkeer, bij momenten. We vinden uiteindelijk een routekaart van Servië waaruit we kunnen opmaken, met deze wind in de rug geraken we tijdig in Novi Sad... als we dat willen,... Om 18h Novi Sad - 97 km, tegen een snelheid van 17km/h, we verdienen een pluim  👏op onze hoed! Maar wat een vriendelijke Serviërs 👊... op een terras koffietje, stopt er een trucker, bekijkt onze fietsen aandachtig en trakteert ons een tweede koffie, praat over zijn eigen fietsavonturen vroeger, laat foto's en krantenknipsels zien die over hem verschenen zijn, en doet zijn levensverhaal... de vertaling die Hilde aan Ward geeft achteraf laten we wegens plaatsgebrek achterwege. Automobilsten claxonneren en steken hun duim op, arbeiders roepen ons na en iedereen lijkt ons toe te wuiven...

isserwifi

Vertrokken om halftien, eerst aan de overkant van de Donau geraken met de  overzetboot en dan de Donau volgen over een schitterend fietspad! en dan na 15 km soldaten, politie, politiehonden, soldaten, nog meer soldaten, een streng bewaakte grenszone mag je zeggen, even van bekomen bij een laatste koffie in Hongarije. En dan echt de grens over na een stempel in onze paspoorten! Vriendelijk zijn ze wel aan de grenspost, ze knikken en we kunnen verder... Србија, Srbija of gewoon Servië binnen rijden. En of ze hier vriendelijk zijn in Servië, ze zwaaien, en ze knikken, en allemaal zeggen ze goeiedag, en we rijden verder over een vlakke baan tot in Sombor, 61km van ons startpunt.
Overal proberen we even op het net te geraken, Facebook checken, afstanden en routes bepalen, slaapplaatsen zoeken, en dan volgt de vraag, wasserwifi of isserwifi? TP-link kunnen we testen, nogmaals een nieuwe simkaart testen, deze maal gratis met 1Gb!

Wemmenemgemist!

Halftien weg, na een ontbijtje bij de eigenaar, die niet aanwezig was, hij is ambulancier en mogelijk was hij deze zondag aan het werk, maar zijn vrouw, Anna, had het ontbijt met koffie klaargezet. Helaas sprak zij alleen Hongaars dus een conversatie was vrijwel onbestaande, of nihil zou ik zeggen, alhoewel ik ook een beetje benieuwd was naar de vertaling... De zon was al hoog aan het firmament wanneer we de eerste bergop aanvatten. Drinken en warme kledij uit bij de eerste stop, en we vorderen langzaam deze zondag, geen verkeer, weinig Hongaren op de baan. Na 30 km arriveren we in Mohàcs, waar we zullen overnachten. Mooi centrum. Ondertussen hebben we de Donau terug te pakken, we hadden hem wel gemist deze week, ... we zijn content. Het was een mooi stukje Hongarije om te fietsen! Morgenvroeg steken we de Donau over, en 20 km verder steken we de grens over, Servië en Dinars!

Vrij vertaald

Lekker ontbijt in het "cafe" (zo ziet onze receptie/dinerzaal/ontbijtzaal eruit en functioneert die ca 24u/dag) deze ochtend, banaan, Yoghourt, boterham, confituur,...en koffie. Drizzle of niet, we vertrekken. het blijft droog vandaag, en warmer dan gisteren. We stellen onze verwachtingen bij. Eerst was het na een bergop ... een bergaf. Nu is het ... na een bergop, een bergop, een bergop een ...enz.

Ok, anecdoteke onderweg over hoe vriendelijk de Hongaren zijn én ons gezind zijn.Hij knikte vriendelijk goeiedag vanuit zijn startende auto, en nadien reed hij naast ons, hij draaide zijn zijraam open en sprak ongeveer 5 (vijf) seconden … hij reed verder. Ik vroeg Hilde, heb je verstaan wat hij heeft gezegd? ze antwoordt in het kort: “ hij zei dat we fluohesjes droegen die geel waren, hij was zelf een Hongaar uit deze streek, en hier hadden ze geen fluorhesjes in het geel, en door gebrek aan de juiste vitamines in hun dagelijkse voeding, zijn alle Hongeren een beetje slechtzienden, maar ze dragen meestal geen bril, wel een snor! En hij vervolgde, maar we rijden allemaal met een auto, vandaar al die gedenkplaten langs de weg, jullie hebben die zeker al wel opgemerkt, en toen ik zag dat jullie hesjes droegen, dacht ik ik moet die mensen aanspreken, wat ik dan ook doe, door mijn zijraampje open te draaien, en jij lijkt nu op een citroen, en die achter jou aan het rijden is lijkt op een banaan in dat gele gedoe, en ik lust geen van beide, maar ik wens jullie een behouden tocht. Een fluo oranje helm da's pas interessant! Dat was wat Hilde zei, vrij vertaald, en we fietsten verder.

Tijd om Hongaars te leren!

Vandaag opgestaan in het appartementje van Eszter, lekker warm, comfortabel en tijd zat! Lekkere zelfgemaakte koffie "Santos" van Cuperus, en wat ontbijtgranen.  We bekijken het profiel van deze dag op voorhand, lijkt ons een vrij vlakke etappe,... en willen 40 à 45 km verder ergens logeren. Tegen een uur of elf de eerste inkopen, bananen, koffiekoek, brood, kaas,...
We vertrekken met de regenbroeken aan, voor een tijdje toch. Van het vlakke dat we hadden gezien komt niet veel in huis, of we begrijpen het niet goed, maar "vlak" bestaat ten zuiden van het Balatonmeer niet; het is een overwegend glooiend landschap met uitgestrekte velden. 'Typisch' Hongaarse woonwijken passeren we ook: allemaal dezelfde, meestal vervallen, blokhuizen van 1 hoog met ruime tuin waarin je vanalles en nog wat ontwaardt: vaak met een hond die de boel goed bewaakt, vele mooie (fruit)bomen in bloesem, ruime voortuinen en hellende velden als achtertuin. Geen mens op straat, ook niet in de dorpen die we passeren, maar het is dan ook nog steeds niet warm, ca 11°C en vaak zitten we in 'achteraf' gebied. We genieten netzogoed van dit landschap; Hongarije is mooi! Praten met de lokale bevolking loopt iets moeilijker; hier kunnen we met ons Engels of beste Duits niet veel doen, dus wordt het vooral gebarentaal, ook gezellig want het brengt je direct ook letterlijk dicht bij elkaar (zie foto).

En nu zijn we weg!

Maandagavond, 3 april, Bratislava airport
Hilde terug in Bratislava, waar Ward haar komt oppikken. Eerst een ander verhaal. Dat van Hilde in Antwerpen. Er was het huwelijksfeest van Karin, de jongste zus van de familie Lion, er was de verjaardag van dochterlief Mimi, en  er was het verhaal - tragedie - van Margot en Jonas, en tussendoor dwalen door Antwerpen. En 1500 km verder dwaalt Ward dan weer door Budapest en Bratislava. Bewogen dagen ...

Dinsdag, 4 april, Bratislava-Budapest per trein, biljetten waren gereserveerd,  om 8h fiets en bagage ophalen bij Marec (host vorige week), met de  tram en met de fiets naar het station. Drukte alom,...  en dan weg! Budapest, drie uur later, te voet naar hotel21, te voet door de stad naar Parlement, verder met tram 4 naar Déli Palyaudvar, het treinstation waar we morgen vertrekken, ...enzoverder, vakantie is wat anders :)

Woensdag, 5 april, Budapest-Sabadbattyán per trein en met de auto van Joszef (fiets op dak - bagage in koffer) naar Balatonfüred ...  en dan,  uiteindelijk, oef, rust... een fles witte wijn bij een eenvoudige maaltijd,... dat hebben we verdiend!

Donderdag, 6 april, om halftien de deur uit bij Joszef, in de kou, ...wat verder het Balatonmeer over en weer verder per fiets.


Voilà, Blanche (de fiets van Hilde) en Rocinante (jawel, zo heet het paard, euh de fiets van Ward) zijn terug verenigd, en dat voelt goed aan... En nu zijn we echt op weg. Er was veel wind, 5 Beaufort, meestal in ons voordeel, maar ook veel op oppennaf, glooiend, dus we komen pas na 8 uur fietsen aan in Igal,  60 km ten zuiden van het mooie Balatonmeer. Alle horeca gesloten hier, en toch wat veel wind om de tent op te zetten, dus zoeken we een andere slaapplaats ...want ook het enige hotel hier...volgeboekt. De bazin van een klein restaurantje vindt de oplossing; we kunnen terecht in het appartement van haar vriendin vlakbij. Luxe, want mét wasmachine...

Efkes over-en-weer

Resumé ... even duidelijk maken.

29 maart: Fiets van Hilde staat in Bratislava & Hilde met Ryanair naar Antwerpen.

31 maart: Fiets + Ward in Balatonfüred

1 april: Hilde in Antwerpen naar huwelijksfeest Karin - haar lieve zus (één van).  Ward van Balatonfüred via Budapest naar Bratislava met de trein, bus, trolleybus, tram, metro.

3 april: Hilde met Ryanair van Antwerpen naar Bratislava.

4 april - Ward + Hilde + Blanche (fiets van Hilde) naar Balatonfüred via Budapest met trein op zoek naar de fiets van Ward.

5 april: Balatonfüred alles terug samen.

6 april: samen richting Servië.