Hoor ik Thibeau roepen tegen de taxichauffeur die ons door de nacht naar een hospitaal in Dushanbe rijdt, (en claxonneert ) ramen open en de wind doet deugd als verfrissing.
Zondag avond, vier fietsen staan vertrekkensklaar want morgenvroeg vertrekken we om vijf uur, tegen de middag is het te warm om te fietsen. Thibeau slaapt inmiddels in mijn kamer, pechvogel want bij aankomst op de luchthaven ontbreekt er een ‘sacoche’ met materiaal voor zijn fietstocht.
Als iedereen in het hostel in zijn kamer is teruggetrokken, en het vredig stil is buiten, ga ik naar buiten, want stekende pijn in de rug, en draaien en keren helpen niet, … Tegen twee uur de kamer binnen, “Thibeau, je dois aller à l’hôpital”, hij was rapper klaar dan ik de zin had uitgesproken, en zonder vragen te stellen had hij al een taxi gebeld,… verder herinner ik me nog de leegte van het hospitaal, enkel pikuren en dat ik in slaap ben gevallen op een brancard, terwijl ik Thibeau gebroken engels russisch en frans hoorde praten met dokters en verpleegkundigen… zalig zonder pijn. Nathalie en Erwan zijn ook niet vertrokken, …Maandag met Nathalie terug naar de kliniek, onderzoek en opnieuw verdoving, dr.Mansour spreekt een woordje engels, geeft ons zijn telefoonnummer, ik mag hem altijd bellen. Woensdag nu, een nacht zonder pijn achter de rug, drie fietsers zijn vertrokken, en ik opnieuw naar de kliniek voor een echo. Blijkt goed te zijn, en nog altijd gratis want ik ben hun gast! Ik overleg met dr.Mansour of het verstandig is om de bergen in te trekken, na de urinetest van morgen zullen we dat beslissen!
Afwachten dus! Safar, de manager van ‘ hostel Latifa’ is ook bezorgd, komt regelmatig de kamer binnen, heeft voor speciale thee gezorgd,…
tizoekaltijdieté.
2 opmerkingen:
Ondertussen hopelijk helemaal pijnvrij
En terug onderweg
Wel heel tof dat die mensen allemaal zo lief en behulpzaam waren 👌🏻👌🏻
Ja, je kan het amper geloven,... dit is een "andere" wereld!
Een reactie posten